వడిగా సాగిపోయే నది హోరువు నీవు
నీ మార్గంలో నిలచిన గడ్డి పరకను నేను
నీ వొడిలో చేరే వేలకు
దూరంగా నన్ను నేట్టేస్తావు
సాయంకాలం వేళల్లో సంద్యా మారుతం నీవు
చీకటి ముసిరితే ముడుచుకు పోయే చిగురుటాకును నేను
నీ సాన్నిద్యంలో నన్ను నేను మరచేవేలకు నా ఉనికి లేక పోతాను
వేయి ఉదయాల కాంతి నువ్వు
తుషార బిందువు నేను
నీ స్పూర్తితో నిలిచి వెలిగే కాలం క్షణ భంగురం
చేష్టలుడిగిన ఈ జీవితంలో
అచేతనంగా నిలచిన నన్ను
నీ చిన్న నవ్వుతో తట్టి లేపావు
క్షణ క్షణం నీ ఊహలో నా ఉనికే మరచిన నేను
నువ్వు లేని ఈ లోకం వూరకైన ఊహించలేను
మరపు రాని నీ స్నేహం మరణమైన మరవలేను
No comments:
Post a Comment